sábado, 15 de decembro de 2018

¡Esos locos docentes!


Esos son los locos que enseñan. Yo los conozco. Los he visto muchas veces. Son raros.  Algunos salen temprano por la mañana para estar en la escuela una hora antes, otros salen de la primaria una hora más tarde porque tienen miles de cosas que ordenar, revisar, limpiar, decorar y adornar en su aula... o porque algún niño se quedó esperando que vinieran por él, o porque se entrevista con padres de familia, etc. etc.
Otros recorren todos los días varios de Km de ida... y otros tantos de vuelta: ¡Están locos! ¿Quieren una prueba contundente de su locura?: ¿Cómo es posible que muchos docentes se preocupen más por algunos niños que no son hijos de su sangre que los PROPIOS PADRES?
Sólo por no mencionar que muchas veces los maestros dejan en segundo plano a sus hijos por compromisos de trabajo. Sólo un receso escolar, pero no se desconectan del todo. Piensan en sus clases, preparan tareas, ejercicios y toman cursos de actualización. Siempre llevan caramelos en los bolsillos, otros van con una botella de agua a su lado, su garganta siempre está dolorida, pero siguen enseñando. A veces fuerzan su voz, pero siguen transmitiendo sus conocimientos con cariño e ilusión.
Yo los he visto, no están bien de la cabeza. Salen de excursión con sus alumnos y se encargan de gestionar autorizaciones, recogida de dinero y responsabilidades extra.
Qué será de ellos y ellas. Por la noche sueñan con el colegio, se les aparecen planetas, ecosistemas y personajes históricos. Esto es si no se quedan levantados hasta la madrugada calificando, haciendo listas o material. Están mal; sacrifican sus sábados para hacer cursos de formación y no les importa perder tiempo de descanso o tiempo con su familia para renovarse.
Dicen que son autocríticos y que hacen balance de sus experiencias educativas, que se frustran cuando no salen las cosas como esperaban, que se alegran cuando sus alumnos avanzan. Y a pesar que tengan décadas de servicio, siempre encuentran nuevas formas de hacer las cosas. Se asombran cuando comparan un año escolar con otro y toman nota de lo bueno y lo malo, para el siguiente.
Como buenos TODÓLOGOS, hacen de todo, desde atar trenzas, hasta rellenar libros de actas  o limpiar una herida y poner una tirita. Ya ni hablar de los festivales, navidad, carnavales, día de la paz, del medio ambiente, campañas de salud… o el despliegue de creatividad en sus periódicos murales y manualidades.
Están mal de la cabeza, yo los he visto. Son capaces de no coger una baja médica, sólo porque no mandarán a nadie para sustiruirlo. Dicen sólo que son DOCENTES y que se sienten MUY ORGULLOSOS DE SERLO. Que si volvieran a nacer, volverían a ser maestros.
Post compartido por WhatsApp 

mércores, 5 de decembro de 2018

A excesiva protección dos fillos

A tendencia a sobreprotexer os fillos está cada día máis estendida e tense convertido nunha das principais causas dos actuais problemas da educación. Os nenos posúen absoluta presunción de veracidade e polo tanto dáselles a razón por riba de todo e de todos, crendo que deste xeito se protexen de inxustizas, cando o que se consegue, a medio e longo prazo, é obstaculizar a súa normal maduración e plena integración na sociedade. Por que razón actúan así os pais? Principalmente por medo a perder o cariño dos fillos ou a causarlles sufrimentos ou traumas, e tamén para evitar que estorben, pois educar supón dedicación e esforzo constantes, nun marco de exemplo, cariño e, sobre todo, moito sentido común. Séguese a confundir autoridade con autoritarismo e, como consecuencia, a primeira brilla pola súa ausencia, provocando un ambiente familiar de falsa democracia, sen regras nin límites, onde os fillos, que os pais queren tratar como amigos, acábanse convertendo en ditadores.
A madurez da persoa ten unhas características inconfundibles: independencia e autonomía; responsabilidade e forza de vontade; tolerancia ás frustracións; escala de valores sólida e realista; control emocional; comunicación aberta cos demais; etcétera. Cos excesivos e innecesarios coidados aos fillos estanse a conseguir resultados contrarios: apatía e dependencia; ego esaxerado; incapacidade para esforzarse e asumir as contrariedades; agresividade e desconsideración. É dicir, persoas inmaturas, que non son capaces de desenvolverse con normalidade nin no ámbito académico nin despois, na complexa sociedade que lles tocará vivir.
A primeira institución en sufrir as consecuencias desta educación é o centro docente. Os nenos mimados e consentidos teñen problemas de socialización e de integración na vida escolar. Calquera contrariedade prodúcelles unha falsa sensación de agresión que, amplificada en moitos casos polos propios pais, acábase elevando ao rango de acoso. De aí o incremento de incidentes que chegan ás direccións ou inspeccións, demandando a apertura dos correspondentes protocolos, que esixen unha gran dedicación por parte dos profesionais, para acabar, na maioría dos casos, no arquivo. Cada día aumenta o número de pais que protestan porque os seu fillos reciben maltrato dos compañeiros ou mesmo dos docentes, pero resulta absolutamente infrutuoso insinuarlles que unha parte da culpa pode ser deles.
A escola, por si soa, é incapaz de conseguir a orde e disciplina necesarias na aula e na vida académica en xeral. Precisa do apoio e da complicidade dos pais á hora de inculcar valores esenciais para a formación da persoa. Se estes non se practican na familia, polo menos que se lles permita facelo aos mestres, sen remar en contra deles.

La Voz de Galicia